این خشم درونی از کجا میآید؟

این روزها بی حوصله شده ام. یک جور کم طاقتی مزمن. انگار کن آستانه تحملت را کشیده باشن پایین. کوچکترین مسئله میتواند تا سرحد انفجار برساندم. نمیدانم زیادی یکجا نشینی این بلا را سرم آورده یا حماقتهای آشکار اطرافیان. مدام با خودم میگویم تو عصبانی نیستی پسر.
به خودم میگویم پسر تو استاد باختنی، تو برد و باخت زیاد دیده ای. تو خودت بارها گل آخر را زده ای، تو خودت بارها گل آخر را خورده ای. مگر اشتباه تو باعث نشد تیم نتواند برود فینال؟ مگر تو نبودی که عجیب ترین توپ را از روی خط در آوردی تا بازی را ببرید؟ پس چرا حالا باید اشتباه فلان بازیکن استقلال انقدر عصبیت کند؟ آروم لعنتی آروم... اصلا مهم نیست طاقچه سرت را کلاه بزارد. اصلا مهم نیست چهل هزار تومانت را بگیرد و بعد ببینی هیچ کدام از کتابهایی که میخواستی توی کتابخانه  عمومیش نیست. اصلا مهم نیست رفیقت دوبار کرونا بگیرد، توی شیفت کرونا نفسش بند بیایید و باز کسی دورت باشد که حتی حاضر نباشد یک ماسک ساده بزند. آرام پسر... هیچ چیزی به تو ربطی ندارد. دوباره شروع کن. مثل ماراتون های قبلی زندگیت. چیزهای جدید یاد بگیر. دنیا رو بخور پسر. الان وقت ایستادن نیست. نفس بگیر و دوباره بدو. تو همان کسی هستی که همیشه برای خواسته هایت جنگیده ای. مگر صبح جمعه که همه خواب  بودن با هزار بدبختی خودت را نرساندی به کارگاه داستان؟ مگر توی برف که همه توی خانه بودن تو سر تمرین وزنه نمیزدی؟ مگر دو سال چهار صبح بیدار نشدی که خوابگاه نمانی؟ لعنتی دوباره...  آرام باش و هنوز ایمان داشته باش فقط صبر  میتواند همه چیز را درست  کند.
کمی مرز بین صبر و انفعال را گم کرده ام. ولی به زودی پیدایش میکنم. به زودی کمی نظم میدهم به این اوضاع. شاید آن موقع کمی آرام تر بشوم.
---
تلگرام: @MOHAMMADSADEGHAFSHARI
اینستاگرام: MOHAMMADSADEGH_AFSHARI