در سایه همه ترسهایم.

به فلسفه ملال فکر میکنم. به ملال که آدمهای زیادی گرفتارش شده اند. تقریبا حالم از اخبار بهم میخورد و باز انگار زندانم در اخبار.

 

احساس میکنم کمی آرزوهایم را گم کرده ام. مدام از خودم میپرسم: چی خوشحالت میکنه پسر؟ چی آرومت میکنه؟

چرا کارشناسی ارشد خواندم؟ شخم زدن افکار بقیه فعلا خیلی حالم را خوب نمیکند.

این که مدام میگردم میان نظریه ها و   بحثها برای تمام شدن یک مقاله! یک جورهایی انگار ناخودآگاهم همه را میداند و به شدت خسته میشود. با زجر این روزها میخوانم و دلم برای یک مطالعه لذت بخش تنگ شده است.

کسانی را میشناسم که خوب زندگی میکنند. دختری را میشناسم که رهاست توی  کوه. از طبیعت میگوید. هیچ ادایی دنبالش نیست... عاشق آزادیست و آزاد و رهاست... شاید هیچ وقت آرایش درست و حسابی ندارد و ناخنهایش هم لاک زده نیست... اما به قول خودش میتواند از زخمهایش هزار قصه بگوید برایت.

سعی میکنم کسانی که حوصلهم را سر میبرند کنار بگذارم. هر کسی که میخواهند باشند.

کمی از آدمها نا امید شده ام! ولی درجه یکهایش را که میبینم کیف میکنم. حریصانه میروم سمتشان. انگار تشنه آدمهای جدیدم. اگه خوبند بهشون میگم.

مهم نیست چه فکری بکنند. مهم نیست پرو بشن و اگر دختر باشن فکر کنن مخی در حال زده شدن است... ایمان دارم خوبیها رو باید گفت...

دلم یک رفیق همراه درست و حسابی میخواهد. حتی اگر دور...

داستانی مینویسم که حسابی اذیتم میکند. انگار شیره تنم را میگیرند وقتی مینویسمش. خستهم میکند. چند خط که مینویسم حس میکنم کوهی را جا به جا کرده ام. اما هیچ غلطی نکرده‌ ام.

شاید تصمیمات عجیبی بگیرم... فعلا دلم یک مدل کندن میخواهد...

دوتا از رفقایم بعد از ده سال بالاخره دارند ازدواج میکنند. احمقند چه میشود کرد! ولی گلن خدا کنه خوشبخت بشن...

سرزمین یکی یک دانه های زندگیم دارد کم کم زیر آب میرود. هر خبری از اهواز میتواند ضربانم را به هزار برساند. به قول استاد عزیز خوزستانی:»نگهبان آبهاییم ما. آبهای سیاه و سفیدی که از زیر و بالایمان جاریست« نگهبانان آب حالا اسیران آب شده اند انگار....

باید سفری به غرب بروم. احتمالا چند روزی در تویسرکان و بعد سنندج دوست داشتنی و رفقایی که باید ببینمشان...

بعد از مدت ها....